ஏக்கம்!

என் வாழ்வில் சற்றே வந்து போய் இருக்கிறாய் நீ !
கடந்து போகின்ற முகம் தெரியாத மனிதர்களில் ஒருவனாய் நீயும்!
ஆனால் இன்னமும் இருக்கிறது
என் மேல் விழுந்த உன் முதல் பார்வை  பொக்கிஷமாய் மனதிற்குள்...
மனதில் உன் அடையாளங்களை காலம் மாற்றி போகும் என்றிருந்தேன்
மாற்றி போயிருகிறது
என் கவிதையின் கருபொருளாயும்
காதலின் முழு பொருளாயும் உன்னை...
உன்னிடத்தில் எப்படித் தோற்றேன் என்னை
என சிந்தித்து தளர்ந்து விடும் மூச்சில் இருக்கிறது
ஏதேனும் ஒரு நொடியின் முறிவில்
'உன் கண் பார்த்து என் நேசத்தைச் சொல்லியிருக்க வேண்டும்'
என்கிற ஏக்கம் !